Sieraden workshop

Hallo allemaal,

Zoals jullie waarschijnlijk weten heb ik heel veel kralen gekocht in Ghana. Met deze kralen gaan mijn moeder, mijn tante en ik sieraden workshops organiseren, mijn moeder en tante doen dit als hobby (www.zuszus.nl). Zij geven de workshops en ik vertel over hoe de kralen gemaakt zijn en vertel wat meer over waar het geld naartoe gaat. Het plan is om alle winst aan Oiko Credit te doneren, hiermee proberen we mensen zoals Joanna een kans te geven om een inkomen te krijgen. Ik heb zelf gezien dat dat het verschil kan zijn tussen armoede en een betere toekomst. Tijdens de workshops kan je bijvoorbeeld een ketting of een tashanger maken (of iets heel anders). Je kunt de kralen uit Ghana gebruiken of de vele andere kralen die aanwezig zijn.

De workshops zijn op 29 en 30 maart. Ze beginnen om 19.30 uur en duren ongeveer tot 21 uur. De locatie is Tuindorpweg 47 in Haren.  Je kunt je opgeven bij Kees, graag even mailen naar keesscholte(at)gmail.com. Neem gerust je moeder, vriendinnen, buurvrouw, buurman mag ook, of iemand anders die geïnteresseerd is mee (wel graag even van te voren melden). De kosten zijn 15 euro per persoon, dit wordt dus besteed aan microkredieten.

Bokjes en schriften.

In onze tijd in de omgeving van Bolgatanga hebben we heel veel gedaan, maar de mooiste activiteit was misschien wel die waarbij we actief iets deden voor de mensen om ons heen: we hebben duizenden schriften en tientallen geiten verspreid over de bevolking van Noord-Ghana. 

Met het geld dat opgehaald was door onze acties, 1800 euro van Denise's spinning actie en 400 euro van Vera's concerten, hebben we dozen vol schriften en een stuk of (...) geiten kunnen kopen en kunnen verspreiden. Bij de eerste fase van het geiten kopen was een deel van de groep aanwezig. Om zes uur vertrokken we richting de beestenmarkt, waar we rondkeken, op zoek naar goede en goedkope geiten om in de communities uit te kunnen delen. Op een gegeven moment hadden we zo'n 20 goede geiten op het oog, maar het was nog te vroeg voor goede onderhandelingen en er werd een veel te hoge prijs voor de dieren gevraagd, waarschijnlijk voornamelijk doordat we met een groep blanken waren. Kennedy heeft later met zijn vrienden de geiten gekocht.

De schriften zijn in Tamale gekocht en hebben we op vier scholen uitgedeeld, waaronder uiteraard de school van onze buddies. Op deze school kreeg elke Junior High School leerling zeven schriften (voor zeven vakken), en elke basisschoolleerling twee. Om de impact hiervan duidelijk te maken is er een klein beetje achtergrondinformatie nodig. De meeste leerlingen van deze school wonen tussen de 300 meter en 10 kilometer van school af, hebben een vader met één tot vijf vrouwen waaronder hun moeder (en allemaal zonder baan), eten één tot drie keer per dag een bordje rijst, hadden vóór ons nog nooit een blanke gezien, en moeten drie tot dertig dagen keihard werken om het setje schriften dat wij hebben uitgedeeld te kunnen betalen. En daar kwamen wij even tussendoor om die rijkdom zomaar uit te delen, aan elke leerling! De reacties, zoals te voorspellen, waren heel mooi en blij, uitgesprokener bij de jonge kinderen en beleefder en gereserveerder bij de leerlingen van onze leeftijd.

Na de dagen met de buddies hebben we op nog meer scholen de schriften uitgedeeld - we hadden er meer dan genoeg. De blijdschap van de kant van de ontvangers veranderde niet, maar het feit dat we deze mensen niet of nauwelijks leerden kennen liet het allemaal wat geforceerder lijken, en het gaf een aantal van ons een beetje het gevoel van 'Kijk ons rijke blanken even aalmoesjes uitdelen aan hen die minder hebben dan wij en oh zo arm zijn, we zijn zulke goede mensen'. En dat terwijl bij mij juist die dagen het besef doordrong dat wij heel snel iets als zielig bestempelen. In Noord-Ghana heerst armoede, zeker wel, en vanaf ons standpunt is dat zielig. Maar onze buddies, en misschien wel juist de armsten, zijn gelukkig, zoeken afleiding in het zingen en het dansen, hebben de kans om naar school te gaan, en genieten meer van hun leven dan de meesten van ons. En dat is helemaal niet zielig. Juist daarom is het belangrijk om op de goede manier te helpen, op een manier zie ze actief helpt en waarvan ze zelf het nut inzien, en wat mij betreft is dat de afgelopen weken gelukt.

Vanwege een gebrek aan tijd hebben we het uitdelen van de laatste dozen met schriften en van de geiten overgedragen aan vrienden van Kennedy, die ervoor gaan zorgen dat ze goed terechtkomen, maar daar is dus niet zo veel over te vertellen nu. Dat is ook wel prima: nu hebben we nog wat hoopvols achtergelaten, om over na te denken en ons de blije gezichten, die ons deze reis op de been hebben gehouden, nog bij voor te stellen.

We zijn zó blij met wat we hebben kunnen betekenen, dat dit stukje eigenlijk niet genoeg is.

Maar ja.

Denise en Vera

Microfinanciering

Joanna stukje

Op de eerste (volledige) dag zijn we op weg naar Cape Coast langs Joanna gegaan. Joanna is een vrouw die een aantal jaar geleden een lening heeft gekregen van Oikocredit. Met deze lening is ze succesvol haar eigen winkeltje en cateringbedrijf begonnen. Bij de ontvangst werden we volledig ondergedompeld in de Ghanese cultuur: we kregen meerdere drankjes aangeboden en bij het aanbieden van drankjes hoort het aanbieden van voedsel, dus hup, doe ook maar een bord met rijst erbij. Omdat de cultuur het een gast verplicht om aangeboden eten helemaal op te eten, zat iedereen na afloop bomvol - en het zou niet het laatste veel te grote bord rijst zijn.

Na de uitgebreide lunch konden we (Vera en Kees) Joanna interviewen. Ondanks de taalbarrière die ontstond door haar wel heel Ghanese Engels begrepen we dat Joanna altijd al een restaurant gewild heeft en dat ze dankzij Oikocredit de kans had er naartoe te werken. Ze begon klein, met een paar gebakjes en drankjes, en heeft zowel aan het begin als na de twee keer dat haar winkeltje volledig verwoest was haar assortiment uitgebreid. Haar tent is nu de grootste in de straat en als het aan haar dromen ligt staat niks haar in de weg om binnenkort een goed lopend restaurant te hebben.

Na twee weken lang bij allerlei grote en kleine bedrijven gekeken te hebben zijn we ergens achter gekomen. Het probleem dat armoede is, is moeilijk te verhelpen en komt zeker niet door de mensen: de meeste mensen zijn juist extreem gemotiveerd en hebben de beste ideeën. De kansen die door de omgeving gegeven worden zijn gewoon heel beperkt. Het is prachtig om te zien hoe Oikocredit en vele andere microkrediet organisaties mensen als Joanna in staat stellen om iets op te starten, want in haar geval is de eerste stap uit de armoede gezet, voor haar, haar werknemers, en de families om hen heen.

Shea butter

Dit is de sheabutter dag. Ik wist dat het een soort bodylotion was maar ik had het nog nooit gezien. We gingen naar Tamale om te kijken hoe de vrouwen deze 'boter' maken. Eerst heb je de zogenaamde sheafruit waarvan alleen de pit gebruikt wordt om deze boter te maken. Deze pit wordt eerst gedroogd en dan vermalen en dan verhit. Er komt een soort papje uit die vrouwen met de hand opkloppen tot het vet zich van het papje scheidt. Dat malen met de hand is heel zwaar werk. Ik heb het voor 2 minuten geprobeerd en ik vond het zo zwaar. En deze vrouwen doen dat opkloppen de hele dag lang! Ik heb echt heel veel respect voor deze power vrouwen. Deze sheabutter is organic en de vrouwen doen echt heel veel moeite daarvoor! Verschillende stapjes worden op verschillende locaties uitgevoerd. Het was echt super interessant om te zien en ik kreeg de eer om een cheque uit te reiken aan de vrouwen van Tamale. €1000. Ze waren er zo blij mee en ze wisten precies wat ze daarmee gaan doen. Gelukkig kregen wij ook nog de kans om sheabutter te kopen dus de kilos zijn ingeslagen! Het was een super leuke dag ik heb veel geleerd en ik heb zo ontzettend veel respect voor de vrouwen uit Tamale die sheabutter maken.

Blue skies

Blue skies

We hebben twee dagen gekeken hoe het er aan toe gaat bij blue skies, een fruitsnijderij die onder andere samenwerkt met de Albert Heijn. 

Bij aankomst kregen we een heerlijk sapje dat nog niet in Nederland verkrijgbaar is. Er waren vijf smaken en de sapjes waren op de dag zelf gemaakt in de fabriek. Daarna kregen we een rondleiding door de hele fabriek. We zagen hoe het fruit de fabriek binnen kwam, werd geschild, gesneden en verpakt. Ook werd er uitgelegd hoe de producten naar Europa werden vervoerd: met het vliegtuig werd het fruit in geïsoleerde containers naar het vliegveld gebracht. De vliegtuigmaatschappijen The Emirates en KLM vliegen bijvoorbeeld naar Europa en Dubai. 

Overal in de fabriek was het best koud zodat het fruit goed blijft. We hebben ook ananas en kokosnoot geproefd. De smaak in Ghana is veel voller dan dat je in Nederland hebt. Na de rondleiding hebben we een opdracht gekregen: zelf een nieuw product bedenken dat Blue Skies misschien wel kan gebruiken. Verder hebben we gevolleybald tegen Blue Skies. Nogal dik verloren, maar we hadden hele goede supporters en veel plezier gehad!

De volgende dag bezochten we de plantages waar Blue Skies het fruit vandaan haalt. Eerst gingen we naar een ananasplantage waar we zelf ook mochten proberen om ananas te planten. En ook hier hebben we (heel veel) ananas geproefd. Vervolgens gingen we naar de mango plantage. Er hingen geen mango's meer aan de bomen, omdat het seizoen was afgelopen. Ook hingen geen bloemen aan de bomen wat in deze tijd eigenlijk wel hoort, dit komt door meer regen dan normaal in januari door klimaatverandering. Daarna kregen we een lekkere lunch en bereidden we ons voor op de presentaties. De vier groepjes hielden allemaal een presentatie: 

1 Denise, Kees, Sarah, Eefke: shea me (fruit van sheaboon)

2 Mwee, Vera, Bente, Julia: FroCoco (kokos ijs in zakje)

3 Luuk, Simone, Lotte, Charlotte: Drink Flink (slurpfruit met o.a. cacaofruit)

4 Ellen, Job, Lieve, Marieke: dragonfruit

Dit was ook het eindresultaat, de mensen van blue skies waren erg onder de indruk van al onze ideeën.

Het viel ons op dat blue skies goed letten op de werknemers zoals betaalde zwangerschapsverlof (gebeurt niet in Ghana), ziekenhuis in de fabriek, crèche in fabriek (wordt niet veel gebruikt maar is er wel). Ook vertrouwt blue skies de werkgevers erg goed. De sanitaire voorzieningen waren ook goed geregeld en er is een mooie lunchplek. 

We hebben dus het hele proces meegekregen van bijvoorbeeld  de ananas aan de boom tot de albert heijn in Nederland. 

Al met al, een hele mooie ervaring. 

Eefke & Charlotte

Jarig

16 Februari 

Voor mij was dit een top dag! Want ik was natuurlijk jarig. We waren van plan om in de ochtend naar de krokodillen te gaan, maar onderweg  zijn we bij veel kleine scholen gestopt en daar hebben we schriften uitgedeeld! Dit was heel leuk om te zien en doen. De leerlingen van de scholen waren er heel blij mee en dit maakte mijn dag. Er na gingen we nog langs een plek waar vrouwen potten maakte, dit was heel leuk om te zien. We gingen ook langs wat lokale huizen en hebben daar binnen gekeken! Toen werd het tijd voor de krokodillenmarkt, dit was zo gaaf! We mochten de krokodil aanraken en met hem op de foto. Na de krokodillen gingen we naar de slavenmarkt, dit was heel mooi om te zien maar ook erg emotioneel. S'avonds gingen we langs vrienden van Kennedy die een community hebben waar kinderen na school activiteiten kunnen doen! We werden hier heel warm ontvangen. Dit was super leuk om mee te maken en leuke manier om de dag te einden. Ik vond het een hele leuke dag en super 18e verjaardag 

Groetjes Mwee van der Meer

Bob de stipkip

Bob. Toen we bij de buddies waren was er een moment waarbij we cadeau's wisselen. Iedereen kreeg mandjes of hoeden, ik kreeg een kalkoen. Hij was zwart met allemaal witte stippen. Even later zat ik met een kalkoen op schoot. Toen ik hem even niet onder controle had kwam er een leraar aan om hem rustig te maken. Hij pakte de vleugels vast en bond ze samen. Daarna brak hij de botten een voor een. Het was schokkend om te zien dat ze een kalkoen niet meer zagen dan een stuk vlees. Ik had medelijden met mijn kalkoen. Aan het einde van de dag namen we hem mee naar het hotel. We hebben mijn kalkoen toen Bob genoemd. Toen we bij het hotel aankwamen heb ik hem mee gegeven aan Kennedy die hem weer doorgaf aan zijn moeder. Bob loopt nu rond bij Kennedy's moeder en Kennedy verzekerde me dat zijn vleugels weer zouden genezen. Lang leven Bob

Aankomst Accra

Eindelijk aangekomen in Accra. Op het vliegveld stond ons busje klaar die van ons was voor de komende twee weken. De tassen gingen op het dak. We kwamen aan in het somewhere Nice hostel en het was echt Nice. Iedereen nog even een verfrissende duik nemen in het zwembad en toen slapen.

Dag 1

Ontbijt was heel lekker. Eitjes en pannenkoekjes en kokossmoothies. Koffers ingepakt, weer op het dak, en lang in de bus gezeten. Dat was niet erg want er waren allemaal mooie mensen die naar je lachten en naar je zwaaiden. Het landschap was prachtig we hebben van alles gezien. Eenmaal aangekomen bij fort Elmina, het voormalig Nederlands slavenfort, hebben we een rondleiding gekregen en gehoord hoe het er toen aan toeging. De Nederlandse en Ghanese geschiedenis is best heftig! Toen weer een stukje gereden en kwamen we eindelijk aan bij het Hans cottage hostel. Gelukkig was er een zwembad want het is super warm. We sliepen met z'n allen op 1 kamer zonder airco. Was heel gezellig. Er zat een krokodillen vijver bij het hostel maar helaas zagen we geen krokodillen. Nog niet.

Buddies 14 februari

We werden wakker om half 7 op de dag van de liefde; Valentijnsdag. Niet alleen de dag van de liefde maar ook op een dag van vriendschap, want vandaag gaan we onze buddies ontmoeten. De school van oze budies heet Banzongo, waar wij om 10 uur heen vertokken. De rit was 10 minuten en we waren benieuwd of we het schooltje al konden zien. Toen we de bocht omgingen en we de school  konden zien werden we met open armen ontvnangen en wou iedereen ons een handje geven of knuffelen. We werden op een verhooginkje neergezet op gekleurde plastic stoelen, het was misschien geen luxe maar we voelden ons wel bijzonder. Na een voorstelronde met de buddies en de gastheren bestaande uit dans en zang activiteiten, was de sfeer gelijk al helemaal top vanaf minuut 1. Nadat we gezongen en gedanst hadden gingen we kadotjes uitwisselen. De kadotjes van onze buddies in Ghana waren erg bijzonder bijvoorbeeld een rieten mand, een tasje, een hoed of zelfs een kalkoen. Na verbluft te zijn door de leuke kadotjes hadden de Ghanezen nog meer voor ons in petto namelijk een traditionele dans.
                Veel van ons hadden al goeie gesprekken gevoerd met onze buddies. De directeur van de school riep iets om en opeens liepen al onze buddies weg, ons verdwaasd achterlatend. Na een kleine 10 minuten hoorden we geluid komen van de rechtervleugel van de cirkel die het publiek gevormd had. Plots werden we overdonderd door een wirwar van traditioneel geklede buddies. Na een korte demonstratie werden ook wij toegevoegd aan de dans, alleen werden wij slechts toegelachen door de kijken mensen die ons vol goede moed aanmoedigden. Ondanks dit had iedereen het ontzettend erg naar z’n zin.
                Na uren gedanst en gezongen te hebben, gingen we met zijn allen naar de eetzaal om onze lunch samen met de buddies te nuttigen; de lunch bestond van zelf sprekend uit rijst en kip. Na de lunch maakten we nog een kleine wandeling door het dorp. Deze wandeling was erg indrukwekkend doordat ieder van ons een voor een verbaasd was door de slechte levenstandaard. Niet alleen dit liet een indruk achter, maar ook het feit dat ondanks deze omstandigheden deze mensen allemaal stuk voor stuk gelukkig waren, dit liet ons zien dat eigendommen niet per se gelukkig maken. We hielden het rondje klein omdat we later op deze leerzame en leuke dag nog een sportieve voetbalwedstrijd zouden spelen.

Op bezoek bij Kennedy 15-02

15-02-2017

Vandaag was de laatste dag dat we de school in Bolgatanga, genaamd ‘’Dazongo’’ zouden bezoeken. We begonnen de dag met een lekker ontbijtje, bestaande uit getoaste broodjes en een gebakken eitje. Nadat iedereen had ontbeten en z’n water voor de dag had ingeslagen konden we vetrekken. Hoewel we rond half 10 op de school werden verwacht, stonden wij om 10 uur nog voor de bank om geld te wisselen. De mensen hier hebben toch niet zo’n haast. Toen we eenmaal op de school waren aangekomen werden we weer hartelijk verwelkomt. Zodra je het schoolterrein betreed komt er een gevoel van vrijgevigheid en liefde op je af. Iedereen is enorm blij dat je er weer bent en wil gelijk weer met je praten en bij je zijn. Iets wat we in nederland niet op die manier kennen.

Met al onze buddies gingen we op weg naar het huis van de ‘’chief’’, een soort burgemeester van het dorpje. Er werd gezegd dat het maar een klein stukje lopen was, maar op dat moment merkten we pas dat ‘’een klein stukje’’ voor ons toch wel een hele tocht is. Nadat we allemaal levend waren aangekomen liet de chief nog even op zich wachten. We hebben toen maar verkoeling gezocht in de schaduw van een boom, waar we de buddies verschillende Nederlandse dansjes leerden.

Uiteindelijk kwam de chief zijn huis uit, gevolgd door drie andere mannen. We stonden en zaten voor de chief en de mannen, in de vorm van een halve maan. Wij moesten tegen een leraar van de school praten, die het weer vertelde aan een van de mannen. Direct praten tegen de chief is naemelijk niet toegestaan. Eerst zongen we een lied voor de chief, waarna er een gelegenheid was om vragen te stellen die bedoelt waren voor de chief. Na het vragenrondje mochten we een groepsfoto maken met de chief en zijn vrouw. De chief zette hiervoor speciaal zijn kroon op.

Na de ontmoeting met de chief liepen we weer terug naar de school. We waren erg moe na al het lopen en het zakje water dat we kregen maakte ons dan ook erg blij. Na even bijgetankt te hebben gingen we een lokaal binnen. Hier gingen Charlotte en Eefke al onze buddies de ‘’cupsong’’ uitleggen en leren. Dit was voor sommigen best een uitdaging maar ze vonden het wel hartstikke leuk. Na de cupsong begonnen we aan het maken van onze engeltjes. Deze maakten we van de blikjes fris die we de dag ervoor hadden gedronken. Het was best een gedoe omdat er maar een paar scharen waren. De eindresultaten waren erg goed gelukt, we hadden natuurlijk ook niet anders verwacht. Na ons creatieve uurtje werd er een les over Nederland gegeven door Lotte en Job. Ze vertelden over Nederland en leerden onze buddies verschillende Nederlandse zinnen. Ook lieten ze het filmpje van Arjen Lubach over Nederland zien, die we lieten zien met de beamer die we hadden meegenomen.

Daarna vertelde Denise over haar inzamelingsactie voor de school, waarmee ze voor de hele school schriften en pennen heeft gekocht. Ook Vera heeft veel geld opgehaald met haar concerten. Dit geld werd ook gebruikt voor het kopen van nieuwe schriften en pennen. In het bijzijn van de leraren hebben we de beamer geschonken aan de school. Nog nooit hebben wij zulke blije gezichten gezien, ze waren enorm enthousiast en dankbaar.

Het hoofd van de school vertelde ons in zijn speech dat hij ons enorm dankbaar was voor alle giften, maar ook voor onze aanwezigheid. Van deze woorden kregen wij een erg voldaan gevoel. Dat wij deze mensen zo blij konden maken zie je in Nederland niet vaak. Ook Aagje gaf een mooie speech, waarin zij vertelde dat ze blij was dat we hier mochten zijn en er zeker van was dat onze buddies ver zouden komen.

Hierna was het tijd om afscheid te nemen. Dit viel ons toch wel zwaarder dan verwacht omdat we in korte tijd toch best wel hecht waren geworden met onze buddies en de school. Na onze laatste afscheidsknuffel stapten we dan toch de bus in, waarna we al zwaaiend wegreden van de school.

Na het avondeten zijn we rond 8 uur op weg gegaan om Kennedy zijn familie te ontmoeten. Toen we aankwamen werden we door zijn twee zussen en moeder begroet door enorm veel knuffels en blije gezichten. De sfeer was meteen gezellig en wij voelden ons gelijk op ons gemak door de gastvriendelijkheid van Kennedy zijn familie. Met z’n allen gingen we in de woonkamer zitten, waarna we een glas met (kinder)champagne kregen. Ook kregen we een stukje taart, want Julia was vandaag ook jarig! We hebben gekletst met de familie, rondgelopen door het huis en in de tuin en vooral een hele gezellige tijd gehad. Helaas moesten we na een tijdje weer vetrekken naar ons hotel. Na nog enorm veel knuffels te hebben gegeven zijn we teruggereden naar ons hotel. Het was enorm leuk om Kennedy zijn familie te ontmoeten, vooral omdat we ons meteen thuis voelden.